جنگ بوسنیدر سال ۱۹۹۲ مگنوس ۲۵ ساله و فرگوس ۲۷ ساله در اسکاتلند بودند که از تلویزیون اخبار مربوط به پناهندگان جنگ بوسنی را تماشا کردند. حدودا ده سال قبل این دو برادر، که هر دو کاتولیک هستند، سفری به بوسنی (به تعبیری محل تولد مریم مقدس) داشتند. در این سفر آنها شیفته زیبایی و مردم این کشور شدند. و حالا ده سال بعد مگنوس و فرگوس نظاره گر تصاویر ویرانی این کشور بودند.
هر دو فوراً تصمیم گرفتند به بوسنی بروند. مگنوس می گوید “با خود فکر کردیم آیا بهتر نیست که ما کمکی هر چند ناچیز بکنیم؟” این دو برادر یک هفته مرخصی گرفتند، ماشین شاسی بلندی خریدند و آن را با انواع آذوقه و لباس و دارو پر کردند.
ماشین پس از گذشتن از راههای پر پیچ و خم و جاده های محلی به بوسنی رسید. آذوقه ها بین مردم بی پناه پخش شد و ماموریت به پایان رسید. مگنوس می گوید که “گمان می کردم که کار خیری انجام داده ام و حالا برمی گردم به خانه و زندگیم . اما داستان اینگونه نشد.”
زمانی که این دو برادر به اسکاتلند برگشتند با انبوهی از آذوقه و مواد خوراکی که خانواده و اهالی محل برای کمک به مردم بوسنی جمع کرده بودند مواجه شدند. مگنوس می گوید که این کار خیرخواهانه مردم او را به این باور رساند که ” مردم واقعا خوب هستند , پس من هم باید خوب باشم”، و این باعث شد که یک عمل خیرخواهانه کوچک تبدیل به یک عمل گسترده و جهانی شود. برادران مک فارلین بار دیگر ماشین را پر از آذوقه کردند و راهی بوسنی شدند و تا پایان جنگ بوسنی ۲۲ بار این کار را انجام دادند. کمک های نقدی ادامه پیدا کرد و مگنوس کار خود را به عنوان ماهیگیر رها کرد , خانه پدری را فروخت و خود را بطور تمام وقت وقف کمک به دیگران کرد. در طول ۱۸ سال گذشته این خدمات به بیش از ۸۰ کشور در جهان گسترش یافته است.
امروزه خدمات خیرخواهانه مگنوس مک فارلین “سازمان جهانی غذای مریم” را تشکیل داده، که روزانه به بیش از چهارصد هزار کودک در ۱۵ کشور جهان غذا می رساند. مگنوس می گوید وقتی تصمیم گرفت سازمان تشکیل دهد که در سال ۲۰۰۲ در مالاوی مشغول کمک رسانی بود و نوجوانی به نام ادوارد را ملاقات کرد. ادوارد فرزند بزرگ از شش فرزند خانواده بود و مگنوس آنها را در حال عزاداری بر جسد مادرشان پیدا کرد. ادوارد به مگنوس گفت که بزرگترین آرزویش در دنیا داشتن غذایی برای خوردن و رفتن به مدرسه است.
بنیاد “غذای مریم” با این هدف کار خود را در کشورهای فقیر شروع کرد که با فراهم آوردن غذای روزانه برای کودکان آنها را برای رفتن به مدرسه تشویق کند . اما در حال حاضر فعالیتهای این بنیاد از این فراتر است، چرا که نه تنها دانش آموزان بیشتری بطور منظم در مدرسه شرکت می کنند بلکه توانایی بیشتری برای درس خواندن و تمرکز دارند. تنها کمتر از ۶٫۱۵ پوند ( یا ۹٫۶ دلار) در سال برای تغذیه یک کودک کافی است؛ این هزینه کم توانسته گرسنگی را در میان دانش آموزان مدرسه های مالاوی، هند، لیبری، سودان و هاییتی از بین ببرد.
این بنیاد با اهالی محلی برای پخت غذا و پخش آن همکاری می کند. در مالاوی بیش از ده هزار نفر برای کمک رسانی داوطلب شدند.
در کنار این پروژه بنیاد غذای مریم با برخی از پروژه های مطرح مانند پروژه “کوله پشتی” همکاری می کند. یروژه “کوله پشتی” با هدف تشویق دانش آموزان برای اهدای کوله پشتی های کهنه خود که پر از لوازم تحریر مثل دفترچه و مداد و خودکار و تی شرت هستند، تشکیل شده است.
مگنوس می گوید که “من صورت بچه ها را هنگام خوردن غذا می بینم و مشاهده اینکه میتوانم تغییری در زندگی آنها ایجاد کنم من را امیدوار می کند که راهم را ادامه دهم”. او ادامه می دهد “وقتی من به بنیاد فکر می کنم، به هزاران هزار فعالیت های کوچک و خردی می اندیشم که به نام عشق انجام می شوند ….فعالیت های خیرخواهانه کوچکی که تغییرات ژرفی به وجود می آورند.”
منابع:
منبع سایت پرتو
در سال ۱۹۹۲ مگنوس ۲۵ ساله و فرگوس ۲۷ ساله در اسکاتلند بودند که از تلویزیون اخبار مربوط به پناهندگان جنگ بوسنی را تماشا کردند. حدودا ده سال قبل این دو برادر، که هر دو کاتولیک هستند، سفری به بوسنی (به تعبیری محل تولد مریم مقدس) داشتند. در این سفر آنها شیفته زیبایی و مردم این کشور شدند. و حالا ده سال بعد مگنوس و فرگوس نظاره گر تصاویر ویرانی این کشور بودند.
هر دو فوراً تصمیم گرفتند به بوسنی بروند. مگنوس می گوید “با خود فکر کردیم آیا بهتر نیست که ما کمکی هر چند ناچیز بکنیم؟” این دو برادر یک هفته مرخصی گرفتند، ماشین شاسی بلندی خریدند و آن را با انواع آذوقه و لباس و دارو پر کردند.
ماشین پس از گذشتن از راههای پر پیچ و خم و جاده های محلی به بوسنی رسید. آذوقه ها بین مردم بی پناه پخش شد و ماموریت به پایان رسید. مگنوس می گوید که “گمان می کردم که کار خیری انجام داده ام و حالا برمی گردم به خانه و زندگیم . اما داستان اینگونه نشد.”
زمانی که این دو برادر به اسکاتلند برگشتند با انبوهی از آذوقه و مواد خوراکی که خانواده و اهالی محل برای کمک به مردم بوسنی جمع کرده بودند مواجه شدند. مگنوس می گوید که این کار خیرخواهانه مردم او را به این باور رساند که ” مردم واقعا خوب هستند , پس من هم باید خوب باشم”، و این باعث شد که یک عمل خیرخواهانه کوچک تبدیل به یک عمل گسترده و جهانی شود. برادران مک فارلین بار دیگر ماشین را پر از آذوقه کردند و راهی بوسنی شدند و تا پایان جنگ بوسنی ۲۲ بار این کار را انجام دادند. کمک های نقدی ادامه پیدا کرد و مگنوس کار خود را به عنوان ماهیگیر رها کرد , خانه پدری را فروخت و خود را بطور تمام وقت وقف کمک به دیگران کرد. در طول ۱۸ سال گذشته این خدمات به بیش از ۸۰ کشور در جهان گسترش یافته است.
امروزه خدمات خیرخواهانه مگنوس مک فارلین “سازمان جهانی غذای مریم” را تشکیل داده، که روزانه به بیش از چهارصد هزار کودک در ۱۵ کشور جهان غذا می رساند. مگنوس می گوید وقتی تصمیم گرفت سازمان تشکیل دهد که در سال ۲۰۰۲ در مالاوی مشغول کمک رسانی بود و نوجوانی به نام ادوارد را ملاقات کرد. ادوارد فرزند بزرگ از شش فرزند خانواده بود و مگنوس آنها را در حال عزاداری بر جسد مادرشان پیدا کرد. ادوارد به مگنوس گفت که بزرگترین آرزویش در دنیا داشتن غذایی برای خوردن و رفتن به مدرسه است.
بنیاد “غذای مریم” با این هدف کار خود را در کشورهای فقیر شروع کرد که با فراهم آوردن غذای روزانه برای کودکان آنها را برای رفتن به مدرسه تشویق کند . اما در حال حاضر فعالیتهای این بنیاد از این فراتر است، چرا که نه تنها دانش آموزان بیشتری بطور منظم در مدرسه شرکت می کنند بلکه توانایی بیشتری برای درس خواندن و تمرکز دارند. تنها کمتر از ۶٫۱۵ پوند ( یا ۹٫۶ دلار) در سال برای تغذیه یک کودک کافی است؛ این هزینه کم توانسته گرسنگی را در میان دانش آموزان مدرسه های مالاوی، هند، لیبری، سودان و هاییتی از بین ببرد.
این بنیاد با اهالی محلی برای پخت غذا و پخش آن همکاری می کند. در مالاوی بیش از ده هزار نفر برای کمک رسانی داوطلب شدند.
در کنار این پروژه بنیاد غذای مریم با برخی از پروژه های مطرح مانند پروژه “کوله پشتی” همکاری می کند. یروژه “کوله پشتی” با هدف تشویق دانش آموزان برای اهدای کوله پشتی های کهنه خود که پر از لوازم تحریر مثل دفترچه و مداد و خودکار و تی شرت هستند، تشکیل شده است.
مگنوس می گوید که “من صورت بچه ها را هنگام خوردن غذا می بینم و مشاهده اینکه میتوانم تغییری در زندگی آنها ایجاد کنم من را امیدوار می کند که راهم را ادامه دهم”. او ادامه می دهد “وقتی من به بنیاد فکر می کنم، به هزاران هزار فعالیت های کوچک و خردی می اندیشم که به نام عشق انجام می شوند ….فعالیت های خیرخواهانه کوچکی که تغییرات ژرفی به وجود می آورند.”
منابع:
۱- http://www.cnn.com/2010/WORLD/europe/08/12/cnnheroes.marysmeals/index.html
2- http://teamsuperforest.org/superforest/2010/08/15/inspiration-information-magnus-fergus-macfarlane-barrow/