این مقاله به پیشنهاد دوست عزیزی از روزنامه شهروند نوشته شده است که با تغییراتی که قسمت هایی از آن بدون اطلاع نویسنده بوده است در روزنامه همشهری به تاریخ یکشنبه ۴ بهمن ۱۳۹۴ با تیتر ” مثل حرف های خوب مان زندگی کنیم ” چاپ شده است . به همین دلیل من اصل مقاله را در سایت خود برای مطالعه دوستان قرار داده ام.
امید دادن خیری که هر روز می توانیم آن را انجام دهیم. نمی خواهد که عضو سازمان غیر دولتی خاصی باشید و نه خودتان یک ngo داشته باشید. شاید خیلی ها زمانی که تصمیم می گیرند به یک حرکت اجتماعی بپیوندند . اولین مواردی که به ذهنشان می رسد عضویت در سازمان هایی با عناوینی از جمله سرطان، محیط زیست ، مبارزه با مواد مخدر ، حقوق کودکان و حقوق زنان باشد. اما یکی از ساده ترین و البته عمیق ترین فعالیت خیری که همه ما می توانیم در آن شرکت داشته باشیم کاشتن بذر امید و اطمینان در بین هموطنانمان است.
اما سوال اینجاست چگونه؟ چگونه می توانیم پیک امید شویم؟ جواب در چگونه زیستن ماست.
بیایید بیشتر با هم درباره این پاسخ بیاندیشیم. به عنوان یک فعال اجتماعی در زمینه سرطان در یک جمع دوستانه که همه از مشکلات و اقتصادی و روابط اجتماعی سخن می گویند حاضر شده ام و وقتی نوبت به من می رسد من نیز با آنان هم جهت و هم سو شده وناامیدانه به اینکه ایران دیگر جای زیستن نیست و ضعیت خیل بد است و… اشاره می کنم و در ادامه همه جک هایی را که همه قومی نژادی هستند تعریف کرده و با هم می خندیم.
در نگاهی دیگر من به یک فعال مدنی در زمینه سرطان هستم و در فضایی همانند فضای قبلی حاضر شده ام و تلاش میکنم با بیان فعالیت های خودم در جهت کاهش درد مبتلایان به سرطان و فعالیت های مثبت دیگری که سازمان های غیر دولتی دیگر و خیرین شهر در حال انجام آن در شهرمان هستند صحبت کنم و در کنار آن نیز کمی درباره نقش زنان در آینده ایران صحبت می کنم.
هم اکنون حس و حال این دو فضا را با هم مقایسه کنید. اگر حق شرکت در یک یاز این دو فضا را داشتید کدام را انتخاب می کردید.
مثال بارز دیگر حضور معلولین و بیمارانی است که با داشتن مشکلات زیاد تلاش کرده اند در زندگی شان موفق باشند و دیدن و در کنار آنها بودن در ما احساس بسیار قوی برای زندگی کردن را ایجاد می کند.
آری با نوع زیستن خود و نوع کلام و رفتارمان می توانیم احساس خوب زنده بود و زندگی کردن را در اطرافیانمان ایجاد و تقویت نماییم.
احترام قایل شدن و دوست داشتن و گوش دادن و همدلی با انسان ها به دور از نژاد، جنسیت، قومیت و نوع اندیشه ، صبر، بخشندگی، مسئولیت پذیری، صداقت، انصاف، نظم، اهمیت قایل شدن برای رفاه و آسایش دیگران، قدرت تاب آوری در مقابل مشکلات زندگی، نگاه به ثروت به عنوان وسیله نه هدف و به طور کلی نوع زیستن ما می توانند باعث شعله ور شدن امید در اطرافیانمان شود .
ایجاد فضایی سرشار از تشویق ، کلمات تاثیر گذار، همدلی ، دادن اطلاعات درست برای زندگی بهتر و… همه و همه زمانی تاثیر گذار خواهند بود که زندگی خودمان نمونه ای از حرف هایمان باشد. آنوقت است که می توانیم با بیان اندیشه ها وتجربیاتمان قدرت انسان ها را در تقابل با مشکلات زندگیشان افزایش دهیم و نیروی فکر و درکشان را تقویت کنیم وباعث شویم آرام آرام به افرادی تبدیل شوند که خود امید بیافرینند و در مسیر بهبود رفاه خود و دیگران عاشقانه قدم بردارند
بیایید تا می توانید هر روز و هر لحظه قلبی را شاد کنیم و برای همه انسان های روی زمین آرزوی کامرانی نماییم. و پیش‌گامانی فعّال در ایجاد و افزایش قابلیّت و ظرفیّت خدمت به نوع بشر در جامعه خویشتن باشیم .
نوید بازماندگان – فعال مدنی